من در تنه ی گسترده ی درختی که پژمرد خانه داشتم، حالا اما به خاک رسید و من هنوز بر خاکم. سیمایش روشن بود و من خواستم در آغوشش بگیرم که محو شد،
گاهی انتظارش را نداری و داری و دیر میشود، دیر می شود.
داستانش را خواستم بنویسم اما ننوشتم. و کتاب زندگی اش تمام شد.
امروز بعد از مرگش اولین کاری که کرد به خوابم سر زد. با لبخند. و رنج دیگری با مرگی تازه، پایان یافت.
دوشنبه هشتم اردیبهشت ۱۴۰۴ | ۶:۲۱ ب.ظ | یاســمن بــــــــهاری |
.: Weblog Themes By Pichak :.
