سَـــیّارک دِنــــــــــج

فیلم سینمایی فاتیما، بیشترش رو تماشا کردم و دچار انزجار شدیدی از مذهب شدم. رنج و توبه و گناه و امید واهی و

آدمها چقدر حقارت آمیزند. و نفرت انگیز و حقیر و بدبخت.

آدمهای نفهمی که در دوران بچگی خودمان گیر میکنیم و هرگز رشد نمی کنیم.

جهان جای غریبی ست که گرفتار راز بقایش می شویم. و دین بازیچه ای که انسان را به بازی می گیرد.

..... و خداوند برایم می توانست زیبایی و روشنایی و قدرت باشد نه وجودِ درمانده ای که محتاج توبه های از سر ناچاریِ انسان است.

و خداوند می شد قدرتمند باشد قدرتمندی حکیم و دوستداشتنی و خواستنی.... نه اینهمه انزجارآورانه در مغزک های نابخردان اسیر و گرفتار و نیازمند.

و خالق این آفرینش به دور از این ادیان فرسوده، انسان را در آغوش دارد.